مهندس شگفت، شهردار اسبق رشت:هدفم از احیای گروه موزیک شهرداری خوشحالی و رضایت همشهریانم بود

مسافر باشید یا شهروند فرقی نمی کند، اگر حتی یک بار هم  صدای گروه موزییک شهرداری را شنیده باشید، رشت برایتان خاطره شده است. شهرداری رشت از معدود شهرداریهایی است که گروه موزییک دارد و در برخی مراسم ها و گاه در میدان شهرداری بطور زنده موسیقی اجرا می کند.

این گروه موزیک تا پیش از سال 1380 وجود نداشت. البته پدربزرگها و مادربزرگهای رشتی،  گروه موزیک شهرداری را در دهه 50 و پیش از آن به یاد دارند ، در آن دوران، گروه موزیک شهرداری در معابر شهر موسیقی زنده اجرا می کرد. این اجراها برای خیلی ها خاطره آفریده بود. از جمله برای نوجوان رشتی که وقتی خود در سن 50 سالگی شهردار رشت شد؛ اولین ابتکارش، احیای گروه موزیک شهرداری بود. همانطور که گروه موزیک شهرداری برای او خاطرات خوشی را بجا گذاشته بودند، مهندس «مرتضی شگفت» با احیای گروه موزیک شهرداری سعی کرد برای شهروندان شادی دوباره بیافریند.

 حالا بعد از 14 سال از اولین نواخته شدن سازهای کوبه ای و ضربه ای و قره نی، در میدان شهرداری، مردم به این شادی عادت کرده اند  و رشتی های اصیل روزهای خوش مدنیت درخشان گذشته را لابه لای نواختن های این گروه برای نوه های خود تعریف می کنند.

مهندس مرتضی شگفت، شهردار رشتی الاصل و فرهنگدوست، نخستین شهردار برگزیده اولین دوره شورای شهر رشت بود.

 

خانه ای که باید موزه مشروطه گردد/هزینه فتح تهران توسط مشروطه خواهان از این خانه تامین شد

اینجا موزه رشت است، گنجینه تاریخ و تمدن گیلان. اما پیش از آنکه موزه باشد خانه تاجر زاده ای بود که رخت مشروطه به تن کرد؛ میرزا حسین خان کسمایی، پسرِ ارشدِ محمد ابراهیم کسما.

شاید کمتر کسی بداند که هزینه فتح تهران توسط مشروطه خواهان از این خانه تامین شد. با دستبرد ساختگی به جواهرات اهل و عیال که طراحش خود صاحبخانه بود. 

 

خانه ای که سمبل 7سال مقاومت میرزا کوچک خان بود؛ نابود شد

به بهانه ی یکصدمین سال قیام نهضت جنگل به قصد دیدن خانه ای تاریخی به ماکلوان می روم. گزارش حاضر در رثای خانه ای است که سمبل مقاومت میرزا بود و حالا تنها ستونی از آن باقی مانده است.

برای دیدن این خانه و بازماندگان نهضت جنگل می باید به فومنات بروید، بعد از میدان اصلی شهر ماکلوان به سمت راست پیچیده و به روستای خانوانه بروید و پس ازآن به روستای بالا زیده.

مسجد صاحب الزمان بالازیده، بازسازی شده اما درخت خُوج معروفش(گلابی وحشی) در گوشه حیاط هست. این درخت خاطیان زیادی را به یاد دارد که بر تنه اش چوب و فلک  کرده اند.

روبروی مسجد تابلوی «کوچه ی معین الرعایا» دیده می شود. در دو سوی معبر درختان تنومند آزادی است که شاخه برهم ساییده اند. هرچند برخی از این درختان تنها تنه و ریشه قطورشان برخاک نمایان است. کمی جلوتر درب خانه ای باز است مرد میانسالی لب حوض دست و صورت بر آب می زند. آدرس خانه حسن آلیانی را می پرسم. می گوید: خودم هستم چه کار دارید. گرفتگی  صدایش نشان از حنجره ای بیمار دارد. سکوت و پرسش نو؛ منظورم  همرزم میرزاست. یک مرتبه چین به ابرو داد و به قصد بیرون راندمان از حیاط خانه پا پیشتر گذاشت. دل چرکین است از قضاوتهای تلخ تاریخی درباره ی جدش که همنام خود اوست.

 

بوستان کسمایی تنها باقیمانده باغ چای کسما خان

حدفاصل محله ی صفاری تا علی آباد رشت، بوستان کوچکی است که  به «بوستان کسمایی» معروف است. این بوستان با مساحتی حدود 1785 مترمربع در شمال غرب شهر رشت  و در منطقه یک شهرداری واقع شده است . بخشی از آن  بازیگاه کودک شده  و قستی نیز با میز تنیسی، جوانان را  به خود جذب می کند.

آنگونه که از تابلوی ورودی بوستان برمی آید، بوستان کسمایی در خرداد ماه 1372 به بهره برداری رسیده است.  4اصله درخت تنومند نارون در این بوستان، نشان  از قدمت صد ساله ی این مکان می دهد.

در ضلع جنوبی این پارک، مدرسه متروکه ای است که قرار بوده تجدید بنا شود ولی سالهاست به همان شکل رها شده است. دو اصله نارون تنومند دیگر نیز در جلوی درب مدرسه نیز قد برافراشته اند . این درختها  نشان می دهد روزگاری بوستان و مدرسه یک مجموعه بهم پیوسته بوده اند.

از پیرمردی که نوه اش را به بازیگاه بوستان آورده در مورد پارک سئوال می کنم. می گوید: تمام زمین های این محله مال شخصی بود به نام کسمایی. خود من 40 سال پیش زمینم را از گوهر کسمایی خریدم و خانه و مغازه ای در آن ساختم.

در کوچه ای بالاتر از بوستان  به بنگاه املاک یاران مراجعه می کنم. همینقدر می داند که زمینهای محدوده ی صفاری تا پارک کسمایی مال کسما نامی بوده که قطعه بندی کرده و فروخته است. نمی داند این وقایع مال چه سالهایی است.

 

بامبوبافان لیالستان چشم به راه حمایت مسئولان

شبکه های اجتماعی می توانند نقش موثری در حمایت از صنایع دستی  ایفا کنند

بامبوبافان لیالستان چشم به راه حمایت مسئولان

اینجا  لیلستان است، روستایی از توابع شهر لاهیجان. روزگاری این روستا یکی از مهمترین مراکز تولید« بامبو بافی» بود. دهه 70 وقتی به این روستا می رفتی، بیشتر خانواده ها تولید کننده، صنایع دستی از جنس بامبو بودند.

در میدانگاهی شهر آنجا که مدفن یکی از نوادگان سلاطین کیایی  است، بامبو بافان در مغازه های خود، « دَس هنر»  خود را مستقیم تولید و عرضه می کردند.

اینجا لیلستان است، اما دهه 90. بیش از 6مغازه در میدانگاه لیالستان خودنمایی می کند. با مردانی در جلوی مغازه ها که بیشتر به قهوه خانه می ماند. پاتوقی برای  گفتگو.

از مرد مسنی که بر روی نیمکتی جلوی مغازه اش نشسته، درباره بامبو بافی سئوال می کنم. می گوید: دیر آمدی. حالا دیگر بامبو بافی نمانده.

بامبو بافی از چین وارد لیالستان شد؛